Τρίχες.

Με θυμάμαι μικρό πλασματάκι με κούρεμα πλεϊμομπίλ και κοκκαλάκια πασχαλίτσες να χοροπηδάω τσαντισμένο στο προαύλιο, στεναχωρημένο που ένα ζηλιάρικο ψαλίδι πέταξε μια μέρα στο πάτωμα τέσσερα εκατοστά μπουκλωτής τρυφερότητας από τα μαλλιά μου, να, εδώ μπροστά, λίγο πάνω από τα μάτια μου, χωρίς να με ρωτήσει κανείς.

Το ψαλίδι γεννήθηκε σιδερένιο, ενήλικο και κοφτερό από τη μάνα του, έτοιμο να ψαλιδίζει και να φορμάρει την αφέλεια στα παιδικά μουτράκια χωρίς πολύ σκέψη, με μόνη απαίτηση το συνεναιτικό διαζύγιο γούστου/αισθητικής -της εκάστοτε σέβεντις δικής μας πια μάνας (που μαζί με τα μαλλιά "μας" αποφάσιζε για λογαριασμό μας να κουρεύει πάνω μας κάτι πολύ παραπάνω από "τρίχες": την συνολική μας εικόνα, την άποψή μας για το τι θα θέλαμε να κοιτάμε στον καθρέφτη, παίζοντας μαζί μας το γνωστό "ντύστε την κούκλα", λες και είμασταν από χαρτί, ασκώντας την ισχυρότερη των επιρροών).

Είναι η εποχή που οι άλλοι αποφασίζουν για σένα, από το πώς σε λένε, μέχρι το αν σου πάνε οι αφέλειες, μέχρι το τι σου αρέσει να τρως το μεσημέρι ή που προτιμάς να πηγαίνεις διακοπές -η εποχή που η "εικόνα σου" με το "μέσα σου" μοιάζουν να μην έχουν ακόμη συστηθεί (άλλοι τα διαχειρίζονται αυτά, "ζωγράφισε εσύ"): η εποχή τέλος πάντων που νιώθεις μεν ότι κάτι άλλο "παίζεται", κι ας μην έχεις καλά καλά αντιληφθεί ότι η ψυχή σου εκτός από μπλακόνι διαθέτει και υπόγειο (πράγμα καλό προς το -παρελθόν πια- παρόν).

Δεν θυμάμαι την κραυγούλα που έβγαλε η φράντζα μου όταν της κόψαν τα στριφογυριστά πατουσάκια και την κοντύνανε -για πρώτη ή για πολλοστή φορά. Και μεταξύ μας μου πήγαινε η φορετή "αφέλεια"... Θυμάμαι όμως ολοζώντανη την κασέτα να παίζει λούπα το "έτσι τα κόβουν στα κοριτσάκια τα μαλλιά, έτσι σου πάνε". Όπως θυμάμαι και τη σκέψη ότι τα αφελή μου μαλλιά μάλλον δεν ήταν δικά μου, ανήκαν στον εαυτό τους ή στη μαμά μου, οπότε και ήταν δικαίωμά τους να αποφασίζουν μεταξύ τους τι μου αρέσει.

Πισω από κάθε καστανόξανθη φιλοσοφία, το γεγονός παραμένει. Οι αφέλειες είναι κατά παράδοση ένα κούρεμα παιδικό, φτιαγμένο να περάσει ένα μήνυμα προκάτ αθωότητας και παιδικής ανεμελιάς, μέχρι που έρχεται η στιγμή που μια μέρα πας μόνος σου στον κουρέα και σε ρωτάει "πώς τα θέλεις" και δεν έχεις ιδέα, γιατί ξαφνικά θα πάρεις μόνος σου την ευθύνη την εικόνας σου και θα βρεθείς για πρώτη φορά αντιμέτωπος με τη σκέψη ότι δεν υπάρχει μόνο "έξω" αλλά και "μέσα", ότι έχεις τη ζοφερή ελευθερία είτε να ζυγοσταθμίσεις αυτές τις δύο διαστάσεις σου, είτε να κατασκευάσεις ένα καινούργιο έξω που μέχρι σήμερα άλλοι αποφάσιζαν -κι αυτό μόνο "τρίχες" δεν είναι. (Άσε που ό,τι κάνεις θα το λουστείς.)

Σβύνοντας τόσα κεριά που χρειάζονται πια τρεις τούρτες (έτσι που τις μίκρυνε η αλέα) έχω να δηλώσω το ΜΟΝΟ πράγμα που θέλω να δημοσιοποιήσω σήμερα, ότι μόλις έκλεισα ραντεβού για κούρεμα. Είναι που εδώ και κανένα εξάμηνο και βάλε πια, έχει έρθει με βεβαιότητα η στιγμή που το έξωμου με το μέσαμου τα φτιάξανε (τους εύχομαι με ανακούφιση βίον ανθόσπαρτο) -και δεν σταματάω να πηγαίνω για κούρεμα.

Κουρεύω τις αφέλειες, τις ανασφάλειες, τις φοβίες, την αναβλητικότητα, τις μεγάλες κουβέντες, τα πισωγυρίσματα, την ευθυνοφοβία, τη ψευτοσεμνότητα, τα χαζοβλέμματα, τις αμφιταλαντεύσεις, τα "κι αύριο μέρα είναι", τα "βλέπουμε", κουρεύω τις γραβάτες στα λόγια μου, την ψευτοκουλτούρα στο περπάτημά μου, τα πρέπει, τα δεν πρέπει, κουρεύω ό,τι κρίνω πως χρειάζεται, προκειμένου να πηδηχτεί το μεσαέξω μου με την ησυχία του -να διαιωνιστώ.

ΥΓ1
Έχοντας αποφασίσει ότι η ευτυχία σου χτυπάει την πόρτα τη μέρα που γίνεται μικρούλα η απόσταση του "φαίνεσθαι" από το "είναι", είμαι σίγουρη ότι την πέμπτη που έκλεισα κυριολεκτικό κούρεμα, θα τα πάρω λίγο παραπάνω από "δυο πόντους παρακαλώ" -μια και δεν είμαι τόσο "μακριά" μου τελευταία.

ΥΓ2
Εννοώ, κυριολεκτώντας, τα έχω χρόνια "μακριά", μάλιστα η αλήθεια έιναι κάποιες εποχές ευχόμουν να είχαν μήκος χιλιομέτρων, σαν καταφύγιο, να μπορώ να τυλίξω μέσα τους από κάτι μικρό, πιχί τον εαυτό μου, μέχρι κάτι μεγάλο, πιχί τη θάλασσα, και παφ να εξαφανιστούμε και ΠΟΣΟ ΤΡΙΧΕΣ!


ΥΓ3
Xar. Kont., σε ευχαριστώ για το κόμεντ που λέει ότι η μόνη ντίσεντ φωτό μου στο φέησμπουκ είναι μία που είμαι κάπως ασχημούλα και φαίνομαι η μισή, υποννοώντας να βάζω τέτοιες στο προφίλ μου, αλλά είναι σαν να μου ζητάς να κουρέψω το ναρκισσισμό μου (ή τον αυτοσαρκαρμό του) . Θα έχεις σίγουρα τρελαθεί.

ΥΓ4
Το μόνο που εύχομαι ποτέ να μη μου ζητήσει κανείς να κουρέψω είναι το χέρι μου το δεξί. Αν σταματήσω να κάνω μπούκλες στις λέξεις θα νιώσω σαν κοριτσάκι με κοκκαλάκια πασχαλίτσες και δεν θα το αντέξω.


Κλείσιμο ματιού, άνοιγμα μυαλού -και ίσως και ξάνοιγμα μαλλιού (σκέφτομαι κάτι σε αντάυγεια τύπου με φίλησε ο ήλιος, θα δούμε).

ΣΣ.